Ik volg op Facebook de pagina ‘Heritance Italy’ en vorige week stond er een fantastisch verhaal op over hoe en waar Italianen op vakantie gaan in de maand augustus. Het was in het Engels en ik heb het vertaald (eigenlijk Google Translate, ik heb nog wat kleine aanpassingen gedaan) want het verwoordt precies zoals wij vakantie vieren.

Ferragosto, vakantie in Italië

Elke augustus verandert Italië. Steden als Florence en Rome lopen leeg, winkelrolluiken sluiten en zelfs de barista die je ochtendespresso maakte, verdwijnt. Waar gaan we heen? We verdwijnen – maar niet naar de plekken die toeristen verwachten. We dromen niet van Venetië of de Amalfikust. We dromen van onze eigen plekken. De plekken waar we al naartoe gaan sinds we klein waren. Plekken die ruiken naar gegrilde vis en zonnebrandcrème, waar dezelfde gezinnen elk jaar terugkeren naar dezelfde appartementen.

Voor sommigen is dat Puglia – de hak van Italië, waar de steden wit zijn als suikerklontjes en de zee gloeit als vloeibaar glas. We zetten onze paraplu’s op bij Torre dell’Orso, Gallipoli, Polignano a Mare of Vieste, en blijven daar tot zonsondergang, pratend, etend en ‘dolce far niente’. Anderen trekken naar het zuiden, naar Calabrië. Tropea, Capo Vaticano, Scilla, Diamante. Namen die je misschien niet kent, maar die voor ons smaken naar zoete rode uien, pittige pasta en watermeloen rechtstreeks uit de koelkast. Sardinië? Natuurlijk – maar niet de glimmende Costa Smeralda die je op Instagram ziet. Wij gaan naar waar de veerboten aanmeren: San Teodoro, Cala Gonone, Santa Teresa di Gallura, La Maddalena, en rustige baaien die je te voet of per roeiboot kunt bereiken. En niet iedereen zoekt de zee op.

Velen van ons ontvluchten de hitte en trekken de bergen in. We gaan naar de Dolomieten: Ortisei, Corvara, Canazei, Madonna di Campiglio, San Candido. Daar verruil je het strand voor koele lucht, bergwandelingen, polenta en wollen truien in augustus. Anderen vluchten naar meren: Lago di Bolsena, Lago di Bracciano, Lago d’Iseo of Lago di Scanno in Abruzzo – plekken waar je in zoet water kunt zwemmen, aan het water kunt eten en alleen Italiaans hoort. Families uit Bologna en Florence zijn nog steeds dol op de Toscaanse kust – Castiglione della Pescaia, Marina di Grosseto, Follonica, Cecina, Baratti. De parasols zijn gereserveerd, het strandspeelgoed gaat van generatie op generatie en iedereen kent iedereen.

In Ligurië gaan we naar Lerici, Sestri Levante, Finale Ligure, Varigotti – nog steeds Italiaans, nog steeds ouderwets, met focaccia in je tas en zand in je schoenen. En ja, in Emilia-Romagna zweren sommigen nog steeds bij Rimini, Cesenatico en Milano Marittima – luidruchtig, druk, chaotisch, maar vol familieherinneringen en piadine die met zandige handen wordt gegeten.

Italiaanse vakanties zijn vakanties met heel veel spullen. We komen aan op het strand met de helft van ons huis: parasols, stoelen, koelboxen, espressomachines en nonna. We bouwen kleine koninkrijkjes op het zand, altijd naast dezelfde families waar we al tientallen jaren elke zomer ‘buren’ van zijn. Dit is wat vakantie voor ons betekent. Niet haasten, niet “alles” zien, maar terugkeren naar dezelfde plekken, hetzelfde eten, dezelfde rituelen – omdat ze als thuis voelen. Dus als je je ooit op een Italiaans strand bevindt, omringd door drie generaties die pasta uit een tupperware bakje delen en ruzie maken over wie de kaas is vergeten?

Gefeliciteerd. Je hebt het echte Italië op vakantie gevonden.